14 kwietnia - Dzień Ludzi Bezdomnych

Sucha, słownikowa definicja określa bezdomność jako zjawisko społeczne polegające na braku domu lub miejsca stałego pobytu gwarantującego jednostce lub rodzinie poczucie bezpieczeństwa, zapewniającego schronienie przed niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi i zaspokojenie podstawowych potrzeb na poziomie uznawanym w danym społeczeństwie za wystarczający.

Wyróżnia się: bezdomność dobrowolną, będącą wynikiem wyboru takiego właśnie stylu życia, bezdomność spowodowaną przyczynami obiektywnymi, niezależnymi od człowieka, bezdomność będącą wynikiem rozwoju cywilizacyjnego. Bezdomność dobrowolna to określony styl życia przyjęty przez wyznawców różnych religii, czy też ludzie prowadzący koczowniczy tryb życia jak nomadowie czy kloszardzi. Bezdomność spowodowana przyczynami niezależnymi od człowieka to np. utrata domu w wyniku klęsk żywiołowych. Bezdomność będąca wynikiem rozwoju cywilizacyjnego i takich procesów jak industrializacja, urbanizacja, wojny, nasila się szczególnie w okresach recesji gospodarczej i wzrostu bezrobocia.

Cierpienie człowieka bezdomnego to nie tylko brak dachu nad głową, ale przede wszystkim przeraźliwa samotność, opuszczenie, często utrata nadziei, zerwanie więzów rodzinnych, sąsiedzkich. Przerwanie ścieżki rozwoju zawodowego i osobistego, poczucie wykorzenienia, w końcu utrata zdrowia, a czasem i życia. Wśród bezdomnych są tacy, którzy pracują, i tacy, którzy wcale nie są samotni. Nie powinniśmy myśleć o nich stereotypowo. Osobie, która ma dom, bardzo trudno zrozumieć bezdomnych. Bezdomni to ludzie tacy sami jak każdy z nas. Trzeba wziąć pod uwagę dobro człowieka zanim odwrócimy głowę od bezdomnego – bo tak najczęściej czynimy, aby nie widzieć biedy. Dlatego też należy się im z naszej strony szacunek, nie każdy z nich to zły człowiek, jak często sądzimy. Tylko niekiedy trzeba im pomóc – po prostu podać rękę w odpowiedniej chwili.

Halina Jasnosz